Debido á pandemia creo que se fomentou demasiado a necesidade da heroicidade como postura política. A desresponsabilización (se é que existe esta palabra) comunitaria e institucional clásica fronte á acción de heroes anónimos que, imbuídos por unha forza ancestral, se erixen como solucionadores de problemas que deberían de resolverse doutras formas menos violentas.
O heroísmo, no fondo, é individualismo, é desafecto. A necesidade de ter que contar cun perfil de persoa que encarne valores absolutos de responsabilidade, integridade e intelixencia é unha postura vital-política (“o persoal é político”) sumamente custosa, emocional e psicoloxicamente. Cando descargamos a responsabilidade social sobre os ombreiros dunha soa persoa estamos reproducindo o modelo neoliberal do #fainotimesmo, esixindo unha vontade, soidade e independencia brutais e nada empáticas.
Do outro lado do heroísmo está a comunidade, o grupo, a rede. Cando levamos a cabo unha acción social en comunidade, repartimos os problemas e atallámolos como grupo, fomentamos e construímos esa interdependencia que xa existe de base e que sempre obviamos ou esquecemos. Gustaríame que a loita social fora en rede porque, ante todo, debemos coidarnos e respectarnos, non esixirnos modelos imposibles de acadar e que, no fondo, requiren dunha morea de insatisfaccións debido á cantidade de contradicións que hai que superar cada día.
Creo que, dunha forma ben evidente, a heroicidade está relacionada con esa masculinidade denominada tóxica. É común que concibamos unha soa masculinidade, ese home duro, impertérrito ante a vida, sempre disposto, resolutivo, violento e forte. En definitiva, unha estatua de mármore. É debaixo desa pel dura onde se atopa o individuo solitario, independente e illado que debe resolver por si só os problemas que lle veñen, cousa que ás veces é imposible xa que, repito, somos interdependentes, sobre todo nos afectos.
Aquí percibimos como as relacións de poder e as ideoloxías dominantes operan tanto na vida pública como na privada. E, aínda que non o queiramos ver, aí están; valoramos moito máis as actitudes dominantes, aínda que sexan negativas e insostibles, fronte ás actitudes arteiras, que moitas veces percibimos como subordinadas ás dominantes. É momento de levar á práctica toda a teoría dos coidados, das redes afectivas e da empatía pois, se non o facemos, caeremos no fondo do sistema neoliberal e remataremos sendo seres únicos que viven nas súas propias máquinas íntimas de soños dixitais.